Od Kotonaru - Samotność - tak dużo chcę?

        Czerwonooki warknął, dyszał ciężko, nie ze zmęcznia, był po prostu tak wściekły, że mógłby w tym momencie rozerwać na strzępy wszystko i wszystkich nie ważne co to by było, byle by mu w łapy wpadło. Wydał z siebie zduszony ryk, żeby dać lekki upust emocjom, po czym spojrzał na rozweseloną gębę chochlika przed sobą.

- Do cholery z tobą! – lew zamachnął sie ogonem, szczęk kręgów jednak znów uprzedził hybrydę, z której strony nadejdzie atak (choć szczerze Naru dziwił się, że po tym może wywnioskować gdzie i skąd uderzy, przecież nie był to jakiś głośny wydźwięk).

Nocte uskoczył, a ogon świsnął mu milimetry nad głową, jednak nie tylko on umiał myśleć nad przekrętami i zmyleniem wroga, lew też potrafił, choć on potrzebował dłuższej chwili, żeby ułożyć plan. Zanim wilkowaty zdołał dotknąć łapami ziemi w jego pysk już trafiła wielka kula błota, która zaburzyła mu równowagę, tym samym zatoczył się niezdarnie, a z pomocą wysadzonego przez czerwonookiego kopniaka upadł na pysk aż zęby szczeknęły mu o siebie. Szary lew zachichotał pod nosem i ruszył w głąb lasu.

-  Nie mam o czym z tobą gadać. – warknął przez ramię, jednak patrząc na Nocte uśmiech sam wypełzał mu na twarz, w końcu udało mu się trzepnąć tą nieznośną istotę – Ja nie muszę o tobie wiedzieć nic, żeby się z tobą uporać. – warknał sam do siebie, choć możliwe, że czułe uszy wadery słyszały to krótkie zdanie.

Zanim jednak rogacz zdąrzył oddalić się od owego miejsca na jego drodze ukazała się sylwetka zielonej wadery o zbijających go z nóg oczach. Naru stanął jak wryty, zdziwiony jej obecnością, jeszcze jej tu brakowało! Zaraz mu łeb zmyje, że znęca się nad innymi, bo narazie wszelkie dowody na to wskazywały...

- Inna... – rzekł beznamiętnym głosem – Hej... Co tam? – wydukał nie wiedząc jak zagaić do Alfy, a jednocześnie chcąc jak najprędzej się stąd zmyć w jakiś samotny kąt.

Inna? Nocte? Wiem, opowiadanie bardzo ambitne, wybaczcie, ale ostatnio mam z pisaniem problem, na Waritach też jest to widoczne ;-;