No więc zacznijmy od tego, że matka tego tu mądrali była dość niepozorna hybrydą. Oj tam czarne kopytka na końcu tylnych kończyn, nic wielkiego. Akceptowano ją. Gorzej gdy jej bachor urodził się ze świecącymi, ognistymi oczami. Ponadto kolor jego kopyt i dziwny ogon kojarzyły się co poniektórym z jakimś demonem czy czymś. Tego typu brednie. Nic więc dziwnego, że wywalili go na zbity pysk gdy tylko udało mu się zabić pierwszego zająca. Pomińmy już fakt, że ze względu na pokrewieństwo była to dla niego swego rodzaju trauma, a zwierzątka nie zabił on tylko złamana przez niego gałąź.
Tak więc niespełna roczny szczeniak samotnie ruszył w świat. Chciałabym móc powiedzieć, że wykazał się inicjatywą i spokojnie sam się wychował na ,,porządnego" faceta. Ale nie mogę, bo to diametralnie różni się od prawdy. W rzeczywistości systematycznie głodował i jadł to co pozostawiły po sobie większe zwierzęta. W akcie desperacji pożerał nawet owady. Sypiał w dziuplach przewróconych drzew, a gdy przestał się w nich mieścić, pod korzeniami i w opuszczonych norach. Wielokrotnie zdarzało się, że nie znajdował schronienia i siedział na deszczu. No i tak to z grubsza wyglądało do czasu gdy nauczył się polować, a niesprzyjające warunki atmosferyczne przestały mu robić większą różnicę. Pozbawiony wychowania, rozczochrany, z kołtunami w sierści, głody, spragniony, samotny...ale nie smutny. Nie. Może przez pierwsze parę miesięcy był trochę przestraszony, ale potem? Nie. Potem pogodził się z tym, że jest tak, a nie inaczej i że najprawdopodobniej lepiej nie będzie. Uświadomił sobie, że nie miał wpływu na to co się stało. Nie mógł mieć do siebie, ani do świata pretensji. Jedynie do tych, którzy to zrobili, choć pomimo młodego wieku był w stanie zrozumieć tok ich rozumowania: ,,Obce, niezrozumiałe, nowe i dziwne jest złe", prymitywny, ale zawsze jakiś. Z czasem więc im wybaczył. Wytłumaczył sobie, że to z powodu ich ślepoty. Byli zamknięci na nowe możliwości i pomysły. Według jego teorii w toku ewolucji tacy jak oni wyginą, ale jeszcze nie znalazł na to wiarygodnych dowodów.
Tak czy inaczej mając już blisko dwa lata natrafił na pewną sporą watahę. Było ich tam tak wielu, że Vitulus mógł umazać sobie rzucające się w oczy elementy błotem i jakoś wtopić się w tłum. Ci którzy zauważyli, że ma coś nie tak z tylnymi kończynami najpewniej założyli, że jest kaleką. Większym zainteresowaniem cieszył się ogon, ale jakoś to przeszło. Na oczy, przy świetle słonecznym, nikt nie zwracał uwagi. Zapytacie, po kiego mu to było? Bynajmniej nie po to by mieć towarzystwo, bo i tak patrzyli na niego krzywo. Podam wam odpowiedź. Dla wiedzy. Godzinami obserwował i słuchał lekcji udzielanych szczeniakom i oddalał się od watahy gdy zmierzchało lub kończyły się zajęcia. Obserwował też treningi wojska i, po powrocie do swojej kryjówki, sam ćwiczył. Obserwował jak medycy leczą chorych i rannych. Śledził zbierających rośliny zielarzy. Jednym słowem, starał się zdobyć wszelką dostępną wiedzę, czasem nawet podsłuchując rozmawiające o czymś interesującym wilki. Wszystko by nie być jakimś pustym ciemniakiem. W końcu jednak nakryli go i pogonili precz. Nie oszukujmy się, w samoobronie wystrzelił kilku w powietrze i chlasnął ogonem. O mało tego i owego nie wykończył, ale to chyba normalne, że raz na jakiś czas wilk wilka zabije, nie? Norma.
Tak czy inaczej jego dalsze życie opierało się już głównie na szukaniu watah i zdobywaniu wiedzy. Powstał jednak problem gdy zrozumiał, że umiejętność komunikowania się też jest ważna. Ale, jak tu nauczyć się komunikacji, gdy każdy napotkany wilk każe ci iść precz? Zrządzenie losu postawiło przed nim grupę hybryd, z którymi przez jakiś czas podróżował. Dzięki nim nauczył się nieco o wilkach i nie tylko, bo jeden z ich był krzyżówką szynszyli i rysia, więc i o kotach zyskał pewną wiedzę. Nawet ich polubił, ale samotnicza natura była w nim zakorzeniona do tego stopnia, że najzwyczajniej w świecie nie mógł z nimi długo wytrzymać. Pewnego dnia po prostu oddzielił się od grupy i przedostawszy się przez góry przypałętał się tutaj.
