Od Ronana (CD Fery) - Upiór i Zjawa

        Ronan nie potrafił powstrzymać złośliwego uśmiechu, który mimowolnie wpełzł mu na usta. Bezwiednie odsłonił kły, zupełnie jakby szykował się do walki… ale nie miał zamiaru się pojedynkować. Nie tutaj.
Owszem, samiec był brutalny, potrafił też być naprawdę nieprzewidywalny i agresywny… ale na pewno nie był głupi. Kruk od dziecka był szkolony na wojownika, a przy tym również i na świetnego stratega. Nawet, jeśli na takiego nie wyglądał, w razie czego potrafił nie działać pod wpływem impulsu i przemyśleć sprawę. Oczywiście od czasu rozpoczęcia wędrówki z siostrą, czyli po… ech, rzezi, jakiej dokonał na reszcie rodziny ich starszy (a przez samego Ronana i Seanit, już nieżyjący) brat, Declan, basior częściej działał pod wpływem emocji, niż chłodnej kalkulacji. Co jednak nie znaczy, że zmienił się w głupią, rządną mordu bestię (choć czasem, gdy krew uderzała mu do głowy ciężko było go powstrzymać przed ranieniem. To również dlatego skrzydlata bliźniaczka nigdy nie zamierzała opuścić swojego brata). Wspomnienie Fery o watasze… o stadzie, do którego należała ta ziemia i zapewne, do którego należała również Strzyga, przypomniało mu o tym wszystkim. O planowaniu, o strategii. Kruk nie był już jednak tym dawnym Ronan’em, nie był tamtym dumnym (aczkolwiek buntowniczym) wojownikiem. Był demonem, w którego żyłach płynęła czarna krew. Nie znaczyło to jedna, że zamierza zlekceważyć ostrzeżenia, ani informacje, jakimi podzieliła się z nim Fera. Wręcz przeciwnie, jak najbardziej brał je pod uwagę. To właśnie dlatego zdecydował się rozwiązać sprawę trochę… inaczej, niż zazwyczaj. Inaczej, niż spodziewałaby się tego Strzyga.
-Ależ oczywiście.- basior odpowiedział na pytanie Strzygi, dalej bezwiednie odsłaniając kły.- Wręcz usychałem z tęsknoty.- hektolitry sarkazmu i ironii, jakie wpakował w to zdanie, pod wpływem nadmiernej ilości, zdawały się aż z niego wylewać.
-No proszę… jaki miły z ciebie chłopiec.- odparowała samica, wykrzywiając usta w złośliwym uśmiechu. Skoro żadne z nich nie miało zamiaru walczyć, pozostała im tylko potyczka słowna. W takim wypadku Fera podchwyciła grę aktorską niebieskookiego.- Jak to możliwe, że nie dostrzegłam tego wcześniej?
Dziewczyna uśmiechnęła się jeszcze złośliwiej do szarego wilka, czekając na jego reakcję. Cóż, nawet jeśli walczyli tylko i wyłącznie na słowa, to chyba oboje zdawali sobie sprawę z tego, że udawanie miłych dla siebie nawzajem będzie znacznie większym (choć nie niebezpieczniejszym… chyba…) wyzwaniem, niż najostrzejsza i najbardziej brutalna bijatyka. To było coś w rodzaju testu… psychicznego. Sprawdzenie, które dłużej wytrzyma, komu pierwszemu puszczą nerwy. Nie wiadomo tylko ile ten przeklęty sprawdzian mógł trwać… zwłaszcza, że rodzeństwo mogło chcieć dołączyć do watahy. Ciężko powiedzieć, jak by się to skończyło, choć o tym hybrydy miały przekonać się znacznie… znacznie później.
-Też się właśnie zastanawiam jak mogło do tego dojść.- samiec otaksował Strzygę sztucznie miłym spojrzeniem, od którego w rzeczywistości aż biło wrogością i czymś na kształt wyzwania.
Basior podszedł bliżej „domku” wampirzycy i, nawet nie czekając na pozwolenie, czy jakąkolwiek reakcję, skoczył na dach, prowokacyjnie układając się obok Fery. Samica zmierzyła go nienawistnym spojrzeniem, ale nic nie powiedziała. Basior zdecydował się to wykorzystać.
-Niemniej, wysunęłaś wcześniej bardzo trafny wniosek. Zapewne chciałabyś dostać nagrodę, co?
-Moją nagrodą…- zaczęła wadera, po krótkiej chwili pauzy.-… Moją nagrodą, byłoby zmiecenie Cię z powierzchni Ziemi.- dokończyła. Następnie, basior uznał, że pod wpływem niemałego wysiłku, uśmiechnęła się do niego przyjacielsko.
A więc to o to chodzi, tak?, pomyślał Kruk, Prowokacje i wyzwiska oprawiamy w ładą ramkę z przyjacielskich uśmiechów? Niedoczekanie.
-Doprawdy ciekawe życzenie. Jeśli o mnie chodzi, najchętniej wgniótłbym twoje truchło w ziemię, zamiast Cię stąd zmiatać.
-Tak mówisz?- Fera uniosła jedną brew. W tamtym momencie Ronan nie potrafił się już zdecydować, czy dziewczyna udaje, czy zaczęła odpowiadać na serio. Ale czy ktoś taki jak oni mogliby kiedykolwiek prowadzić ze sobą normalną rozmowę? No dobra, „normalną” to za dużo powiedziane… w granicach normy. - Z Twoimi umiejętnościami masz nikłe szanse. Mogę Cię jedynie pocieszyć, że marzenia nie kosztują Cię zbyt wielkiego wysiłku, więc życzyć to sobie możesz. Ale w praktyce…- tutaj Strzyga popatrzyła się na samca prowokacyjnie.-… nie byłoby to możliwe.
-Tak sądzisz?- niebieskooki w odpowiedzi uśmiechnął się jadowicie.
Widząc zawzięte miny obu hybryd, Seanit uniosła tylko jedną brew, wywracając oczami ze zrezygnowania. Już raz, jeśli nie więcej razy była świadkiem podobnej wymiany zdań między bratem, a Strzygą i wolała nie oglądać tego ponownie. Nie dlatego, że się bała… wolała poszukać ciekawszego zajęcia, tutaj i tak nie miała nic do roboty. A skoro skrzydlata jaszczurka gdzieś odleciała, mogła być pewna, że bliźniak nie był w żaden sposób „zagrożony” (wybacz Fera, Chappie jednak jest groźniejszy, musisz to przyznać x3). I choć obie hybrydy miały w tamtym momencie dużo do powiedzenie, skrzydlata wadera przerwała im bez ogródek.
-Wiecie co? Ja chyba usunę się z pola rażenia, wolałabym jeszcze trochę pożyć.- mrugnęła do Kruka porozumiewawczo, dając mu szybki znak, by się nią nie przejmował. Następnie rozłożyła szare skrzydła i wzniosła się w przestworza. Kilka sekund później, dwie hybrydy straciły ją z oczu. Nie powiem jednak, by bardzo się tym przejęły, oboje mieli ważniejsze sprawy na głowie. Chociażby niedokończony pojedynek.
Ronan podniósł się na równie nogi i zaczął powoli krążyć wokół Fery. – Wiesz… - zaczął, gdy bliźniaczka zniknęła za chmurami.- zauważyłaś czasem, że zdecydowanie łatwiej jest wypowiadać słowa, choćby nie wiem jak bardzo były okropne, niż wcielać te plany w życie?- uśmiechnął się jadowicie, jednak nie był to straszny uśmiech. Owszem, było w nim coś niepokojącego, jednak nie miało to nic wspólnego z tak prostym pojęciem lęku.- A zdaje mi się, że oboje nie lubimy rzucać pustych słów na wiatr, czyż nie mam racji… Rosa?- basior zaszedł Strzygę od tyłu, jednak jej blado-błękitne ślepia ciągle bacznie go obserwowały, niepewne dalszego przebiegu wydarzeń. Samiec nachylił się nad lewym uchem wampirzycy.- Moglibyśmy jeszcze raz przetestować swoje umiejętności. Urządzić małą… konkurencję. Nikt nawet nie zauważy, że gdzieś zniknęliśmy.- szepnął jej do ucha, wabiąc podstępnie, niczym kusząca zjawa, łapiąca ofiarę w swe sidła. Problem jednak był w tym, że Fera Rosa na pewno nie była tutaj ofiarą. W tamtym momencie gra, jaką oboje prowadzili nie była pojedynkiem między myśliwym a ofiarom. To był wyścig upiora i zjawy… zwycięzcą był ten, kto szybciej przekona i osłabi drugą hybrydę.
-Tak ci się zdaje?- wadera również podniosła się na równe nogi, wpatrując się w niebieskookiego.- A co jeśli ktoś zauważyłby, że zniknęłam? Myślisz, że nie zaczęliby mnie szukać?- teraz to biała hybryda zaczęła krążyć wokół Kruka.- Jak Ci się zdaje, co by sobie pomyśleli, gdyby znaleźli nas zakrwawionych? Walczących ze sobą na śmierć i życie?
Ronan parsknął i uśmiechnął się odrobinę, jakby do siebie.
-A kto tutaj mówi o walce na śmierć i życie?
-Nie ważne, może być nawet do pierwszej kropli krwi… twej lepkiej, czarnej jak smoła mazi.- samiec zignorował prowokację Fery, która jasno mówiła, że to on byłby tym przegranym.- Myślisz, że czyją stronę wzięłaby wataha, gdyby zobaczyła naszą bójkę? Nieznajomego, czy członka stada?
Cóż, w tej sytuacji Ronan musiał niechętnie przyznać przed samym sobą, że Fera miała odrobinę racji. Konflikt i pojedynek „dla zabawy” między nimi to jedno, ale walka z innymi hybrydami… cóż, była czymś, czego basior nie miał zamiaru się podejmować. Już miał dać za wygraną i odejść, kiedy do głowy wpadł mu pewien pomysł.
-A gdyby stado nie mogło wziąć strony żadnego z walczących?- uśmiechnął się złośliwie.
Teraz to obydwie hybrydy krążyły wokół siebie, zupełnie jakby szykowali się do bijatyki. Ale nie mieli zamiaru walczyć, to była tylko bitwa słowna. Nawet jeśli stanowiła prowokację do prawdziwej potyczki.
-Co masz na myśli?- wypaliła Fera, marszcząc brwi. Zaraz jednak zamrugała szybko i spojrzała na Ronan’a, rzucając mu ostrzegawcze spojrzenie. Wiedziała już, o co mu chodziło.
-Jak myślisz, jakby to wszystko wyglądało, gdybym dołączył do waszej watahy?- basior zatrzymał się w miejscu, przestając już krążyć wokół Strzygi. Posłał jej tryumfalne spojrzenie, czekając na jej reakcję.

Fera? Co powiesz na to? x3