Właśnie takie były pierwsze odczucia samca, choć Kruk zaraz spojrzał na zaistniałą sytuację pod trochę innym kątem. Wampirzyca wciąż prowadziła grę… pojedynek, który swoją drogą on sam rozpoczął… jeśli miała w tym wszystkim jakiś interes, wystarczyło tylko bacznie obserwować jej zachowania. Jeśli odkryje jej tok rozumowania, będzie w stanie pokrzyżować plany Strzygi, albo chociaż utrudnić zadanie, jakie przed sobą postawiła. A nawet jeśli nie uda mu się podciąć Ferze skrzydeł, zawsze istniała jeszcze szansa na drobną skrzeczkę, o którą przecież od początku basiorowi chodziło. Skoro Strzyga sama zadeklarowała się, że zaprowadzi go do alfy watahy, dlaczego miałby z tego nie skorzystać? I tak miał w planach dołączenie do tej dziwnej sfory, więc co mu szkodziło? Poza tym, był całkowicie pewien, że niezadowolenie, jakie z początku ujrzał na twarzy Strzygi nie było udawane, ani tym bardziej nie było tworem jego wyobrazi, który zrodził się w jego głowie, przysłaniając tym samym rzeczywistość. Nie podobało mu się jedynie to, że po jakimś czasie owo niezadowolenie zostało zastąpione przez pewność siebie.
Ronan zmarszczył brwi, a z jego pyska na chwilę zniknął złośliwy grymas. Gdy nie starał się wyglądać jak dupek, jego twarz wydawała się zupełnie inna- poważny basior, o zimnym, niemalże wrogim spojrzeniu. Czy to był prawdziwy Ronan? Cóż, niewątpliwie stanowił on pewną część osobowości Kruka, lecz zdecydowanie mniejszą. Tak drobną, że świat zdążył już o niej zapomnieć na kilka sekund po tym, gdy usta basiora ponownie rozciągnęły się w ironicznym uśmiechu.
Samiec zatrzymał ciężkie spojrzenie swych błękitnych oczu, które spoczęło na Strzydze. Po raz kolejny w tym dniu był świadkiem jej zagrań aktorskich, choć odkrył, że obserwowanie ich nawet go bawiło. Cieszył się tym, że po raz kolejny musiała przywoływać na pysku sztuczny uśmiech. Czekał na moment, w którym stanie się to dla niej zbyt uciążliwe.
Ronan zeskoczył z dachu domku Fery, ignorując ostatnie słowa wadery. Ruszył za Strzygą bez słowa, choć w tamtym momencie miał wyjątkowo dużo do powiedzenia. Z resztą, samica również się nie odzywała. W dodatku nawet ani razu nie zerknęła w jego stronę, co wydawało mu się aż dziwnie nie na miejscu. Nie żeby bardzo mu zależało na tym, by uwaga czarno-białej hybrydy całkowicie skoncentrowała się na nim, ale jak do tej pory przywykł do tego, że nieznajomi nie spuszczali z niego oka. Być może w normalnych warunkach oni również bez przerwy obrzucaliby się ostrymi spojrzeniami, ale nie teraz. Nie, kiedy pierwsze wystawiało drugiego na próbę. Pytanie tylko, kto w rzeczywistości był wystawiającym, a kto wystawionym? Tego mogli dowiedzieć się później. Znacznie, znacznie później, niż którekolwiek z nich może się spodziewać, zwłaszcza, jeśli basior miał zamiar dołączyć do stada.
Znaleźli się przed domkiem alfy znacznie szybciej, niż Ronan się spodziewał. Obrzucił gniazdko przelotnym spojrzeniem i uniósł jedną brew odrobinę do góry. Szczerze powiedziawszy, nie myślał, że legowisko przywódczyni stada będzie wyglądało tak samo, jak pozostałe. Zdziwił go również fakt, iż nie znajdowało się w odosobnieniu od leży, w których spały omegi, jak to zwykli robić przywódcy wielu stad. Wygląda na to, że Strzyga mogła mieć rację. Alfa tutejszej watahy z pewnością była inna, a skoro przyjęła kogoś takiego, jak Fera, Kruk nie mógł mieć wielkich wątpliwości co do jej tolerancji. To jednak były tylko domysły. Poczuje się znacznie lepiej i pewniej, jeśli sprawdzi wszystko na własnej skórze, ujrzy to na własne oczy. Pomijając tak oczywistą rzecz, jaką był fakt, iż Ronan lubił testować i poddawać niejednej próbie nowopoznane wilki, istota alfy, która była na tyle wyrozumiała, lub na tyle mocno walnięta, by stworzyć watahę, swego rodzaju, wilczych wyrzutków, nawet wzbudziła jego ciekawość. Zastanawiał się kim mogła być osoba, która wpadła na tak nietypowy pomysł. Ale nic, każdy przecież ma jakieś zainteresowania. Jedni kolekcjonują piórka, inni zbierają roślinki, kolejni rozrywają sobie szyję, a Ci ostatni zakładają stada dziwaków.
-To tutaj.- oznajmiła Fera, bezceremonialnie wskazując łapą domek alfy. Ronan uniósł jedną brew, zastanawiając się, czy strzyga tylko udaje, czy faktycznie uważa go za ułomnego.
-Poważnie? Stoimy przy wejściu od kilku minut, załapałem czyj to dom.- mruknął basior, zmuszając się w końcu do zerknięcia na Strzygę. Usta wadery wykrzywiły się w złośliwym grymasie, sięgającym jej niemalże do drugiego końca policzków. Wyglądało to dość upiornie, choć Kruk zauważył to dopiero teraz.
„Normalnie uśmiech od ucha do ucha.”, pomyślał samiec, nie mogąc powstrzymać się od krótkiego ironicznego śmiechu.
-Na wszelki wypadek wolałam się upewnić, gdybyś miał się zgubić po drodze.- wyjaśniła z zadowoleniem imitując uprzejmy ton głosu.
-Doprawdy? Aż tak się o mnie martwisz?- basior spojrzał na hybrydę, niczym jadowita żmija, planująca jak najboleśniej ukąsić obraną ofiarę.- Zapewne bardzo by Ci mnie brakowało, gdybym zniknął.
Basior zaobserwował, jak Fera zagryzła wargę, najwyraźniej powstrzymując się od wywrócenia oczami z irytacji, choć nie minęła chwila, a znów podchwyciła grę z uśmiechem na ustach.
-Oczywiście, nawet nie masz pojęcia, jak bardzo brakowałoby mi naszych przyjacielskich pogawędek.- tutaj spojrzenie Strzygi padło na kark samca, w który jeszcze tak niedawno się wgryzła. Taki, niby ledwo zauważalny gest, w rzeczywistości stanowił jasny przekaz czym dla obojga hybryd była „przyjacielska rozmowa”.
-No ja myślę. Sądzę nawet, że…- zaczął Ronan, choć urwał w połowie zdania. Poczuł za sobą czyjąś obecność, a kątem oka dostrzegł, że Strzyga również odwróciła wzrok w kierunku przybyłej postaci.
Była to rogata wadera, o zielonym futrze i fiołkowych oczach. Przypatrywała się dwójce hybryd z lekko uniesioną brwią, a jej spojrzenie sprawiło, że Ronan zaczął się zastanawiać jak długo tutaj stała i słuchała ich wymiany zdań. Przez chwilę nawet zdawało mu się, że samica zamierzała ją krótko skomentować, choć koniec końców niczego nie powiedziała. Basiorowi tylko chwilę zajęło dojście do faktu, iż rogata hybryda zapewne jest Alfą tutejszej watahy. Prawdę powiedziawszy, Fera nie opisywała mu przywódczyni stada, jednak coś w postawie nieznajomej, jej gestach i mimice sprawiło, że wyglądała na dość nietypowego przywódcę.
-Widzę, że teraz ty przyprowadziłaś nową hybrydę.- wadera zwróciła się do Strzygi, choć w jej słowach nie było żadnej nagany. Raczej stwierdzenie faktu, które mogło mieszać się z odrobiną zdziwienia. Najwyraźniej Fera była ostatnią członkinią, którą Alfa podejrzewałaby o przyprowadzenie kogoś nowego, choć Ronan oczywiście mógł się mylić.
-Jesteś… zielona.- zauważył bez ogródek Kruk, przyglądając się Alfie stada. Powiedział to jednak tonem na tyle nieobecnym, że nawet nie zabrzmiał jak obraza, czy docinka. Samca zdziwiła jednak reakcja hybrydy, która wywróciła oczami, uśmiechając się odrobinę.
-Nie da się ukryć. A ty, jak mniemam, jesteś świetnie wychowany, skoro w taki sposób zwykłeś się przedstawiać.- odparła, uśmiechając się szeroko. Jej spojrzenie było być może i nieco złośliwie, choć po czasie spędzonym z Ferą, Ronan miał już zdecydowanie inne pojęcia o „złośliwości”.
-Nikogo bardziej uprzejmego nie znajdziesz.- Kruk uśmiechnął się jadowicie, ukazując kilka nienaturalnie ostrych kłów. W niczym nie przypominało to rozmowy z Alfą.
-Trzymam cię za słowo.- odparła rogata hybryda.- Jestem Inna.- dodała, wyciągając łapę w stronę samca. Basior wyczuł u niej na początku odrobinę wahania, jednak było ono naprawdę niewielkie i zniknęło tak szybko, jak się pojawiło. Nie dziwił się jednak temu ani trochę. Spotkał już naprawdę wiele wilków i im również nie uśmiechało się ściskanie szponiastej łapy sępa, choć hybryda najwyraźniej nie miała z tym aż takiego problemu. Najwyraźniej wataha miała w swych szeregach większych dziwaków, by zwracać szczególną uwagę na jego łapy (zwłaszcza, jeśli póki co nikt o jego nietypowych umiejętnościach nie wiedział). Nie żeby bardzo mu to przeszkadzało, nawet odpowiadał mu taki układ.
-Nie da się ukryć.- odparł basior, uśmiechając się złośliwie do Alfy. Po tonie jej wcześniejszej wypowiedzi domyślił się, że „Inna” było zapewne jej imieniem, jednak nie potrafił powstrzymać się od wygłoszenia jednego, nieszkodliwego komentarza. Ku jego drobnemu rozczarowaniu, zielona hybryda jedynie wywróciła oczami, jakby pytała „bogowie, dlaczego?”. Najwyraźniej Ronan nie był pierwszym (i zapewne nie ostatnim) wilkiem, który zwracał na to uwagę.
-Jestem Ronan.- basior dodał po chwili. Chyba po raz pierwszy w swym życiu uznał, że warto jest się komuś przedstawić i normalnie podać swoje imię. Co ciekawe, zrobił tak nie dlatego, że stojąca przed nim hybryda była Alfą, ale właśnie dlatego, że nie sprawiała wrażenia normalnej przywódczyni. Inni liderzy na jej miejscu, zapewne już dawno wygoniliby Kruka z ich terenów, podczas gdy ta samica po prostu uścisnęła mu łapę. To nie była rozmowa z Alfą.
-A więc Ronan,- powtórzyła Inna, jakby próbując zapamiętać imię nowo poznanego basiora.- Zgaduję, że przyszedłeś po to, by dołączyć do stada?
-Jeśli jestem mile widziany.- samiec wyszczerzył się złośliwie. Napotkał kpiące spojrzenie Strzygi, jasno mówiące mu „Nigdzie nie jesteś mile widziany”, co sprawiło, że jeszcze bardziej poprawił mu się humor.
-Oczywiście, wstęp wyłącznie dla dziwaków.- rzuciła Inna, po czym machnęła niedbale łapą, sygnalizując tym gestem „Przyjęty”. To nie była rozmowa z Alfą i właśnie dlatego całkiem mu się podobała.- Mogę Cię zapytać- dodała szybko, po tym, gdy wszystkie wstępne formalności były już właściwie załatwione.- jak trafiłeś do Przystani?
Ronan zmarszczył brwi, zastanawiając się nad odpowiedzią. Właściwie to nawet nie pamiętał dokładnie jakim sposobem znalazł się na tych terenach. Wszystko zaczęło się od podróży, którą wspólnie rozpoczęli z Seanit, jednak o jej przyczynach nie zamierzał nikomu mówić (zresztą, nikt przecież nie miał zamiaru go o nie pytać). Napotykali na swej drodze kilka stad, jednak nie byli w nich szczególnie mile widzianymi gośćmi, dlatego żyli jak włóczędzy. Polowali, spali pod gołym niebem i podróżowali, idąc przed siebie bez konkretnego celu. Nie poznali nikogo szczególnego i właściwie nie rozmawiali w cale z innymi wilkami, które napotykali na szlaku, do czasu aż…
Na podrapanym pysku basiora zatańczył złośliwy uśmiech. Przypomniał sobie wydarzenia sprzed ostatnich kilkudziesięciu godzin i dotarło do niego, że właściwie to one były w dużej mierze powodem, dla którego znalazł się na tych terenach.
Zerknął przelotnie na Strzygę, posyłając jej jadowite spojrzenie, po czym znów przeniósł wzrok na Inną.
-Właściwie to trochę dłuższa historia.- przez oczami Ronana mignął obraz czerwonej wstążki, ubrudzonej w dwóch odcieniach krwi.- Przez przypadek natknąłem się na moją uroczą znajomą, która zachęciła mnie do dołączenia do tego stada.- wyjaśnił szybko, a spojrzenie basiora znów padło na Ferę, której najwyraźniej nie przypadło do gustu takie określenie. Do głowy Kruka przyszła dość niepokojąca myśl, czy Inna wie na co się porywa, przyjmując ich oboje do jednej watahy.
No i co powiesz, Różyczko? :3 Nyan, nie wiem której z Twoich postaci mam dać to do dokończenia, więc po prostu nie wyznaczę żadnej :P
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz